China: De nieuwe kolonisator van Afrika
Momenteel is deze ontwikkeling een belangrijk item ter discussie, naar aanleiding van deze stelling wil ik mijn tegenbetoog houden.
Volgens sommige schattingen zijn er door heel Afrika inmiddels bijna 750 duizend Chinezen. In een land als Angola, rijk aan olie, gaat het gerucht dat straks vijftien miljoen mensen in het land zullen wonen: twaalf miljoen Angolezen en drie miljoen Chinezen.
Inmiddels is Afrika een belangrijke motor voor de almaar groeiende Chinese economie
Van communicatie en socialisatie is nauwelijks sprake. Ook al schiet het aantal cursussen Chinees in Afrika omhoog, slechts een enkele Afrikaan beheerst de taal uit het Verre Oosten. De Chinezen zijn voor hun zaken op het continent afhankelijk van een paar zeer gewilde landgenoten die redelijk Engels spreken.
Deze handel vanuit China is enkel gebaseerd op eigenbelang.
China heeft met zijn groeiende economie behoefte aan een enorme hoeveelheid natuurlijke grondstoffen, zoals olie, die in Afrika bijna eenderde van de wereldvoorraad uitmaken, en China pompt dit allemaal in eigen land. Zo is meer dan 30 procent van de olie die China gebruikt uit Afrika afkomstig. Dat getal zal ongetwijfeld groter worden, door contracten die zijn gesloten met landen als Angola en Nigeria.
Gezien het tekort aan deze hulpbronnen wereldwijd, is het nogal egoïstisch te noemen, om deze zomaar te verbruiken zonder nieuwe manieren te bedenken om aan energie te komen.
Naast deze opmerking kan er ook gekeken worden naar de manier van zakendoen. China let niet op de politieke omstandigheden van een land. Zij werkt dus samen met afschuwelijke regimes. China levert ook wapens, het is dus duidelijk dat deze manier van aanpak nóg meer schade aanricht op het gebied van mensenrechten.
China doet bijvoorbeeld zaken met Soedan, een van die landen waarmee China duidelijk maakt dat het zijn economische belangen niet door politieke muizenissen als goed bestuur en mensenrechten verstoord wenst te zien.
Onlangs sloot de Chinese regering met dictatuur Zimbabwe een handelsovereenkomst ter waarde van een miljard €. De Chinezen doen bij zulke samenwerking niet moeilijk over corruptie, kwaliteit van bestuur of mensenrechten
Nog een belangrijk argument: China moedigt jonge ondernemers, die in China zelf de concurrentie al lang niet meer aankunnen, aan om in Afrika hun eigen investeringen te doen en hun bedrijfjes op te zetten.
Een groot deel van de spullen die Chinezen in Afrika verkopen, zijn afkomstig van Chinese familiebedrijven.
In Afrika zelf is het gemakkelijk om de containers met de goedkoop geproduceerde spullen de landen binnen te krijgen. Ook werkvergunningen vormen doorgaans geen probleem.
Dit betekent dus dat het voor geen enkele vorm van extra werkgelegenheid voor de Afrikanen leidt, en dat de concurrentie zo hoog is dat de Afrikaanse bevolking verlies lijdt.
De spullen die de Chinezen verkopen, zijn zó slecht in elkaar gezet, dat er in China zelf bijna niemand meer is die ze wil kopen. In een Afrikaans land als bijvoorbeeld Oeganda nog wel, daarmee gaat de eigen negotie langzaam maar zeker kapot. De winst die de Chinezen halen uit hun bedrijfjes sturen ze rechtstreeks naar hun thuisland China.
China zorgt er voor dat de Afrikaanse regeringen wel mee willen werken, door bijvoorbeeld torenhoge leningen kwijt te schelden, wapens voor de strijdkrachten te leveren, wegen aan te leggen en overheidsgebouwen op te knappen.
Door de leiders allerlei gunsten te verlenen, wordt het Afrikaanse volk opnieuw gekoloniseerd.
Kortom: De Chinese handel in Afrika is een slechte ontwikkeling, en moet tegengegaan worden, omdat het puur eigenbelang is. China heeft een enorme behoefte aan grondstoffen en olie, daarnaast willen ze laten zien dat ze een grootmacht zijn en een mondiale speler in de wereldpolitiek.
